Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Τρίτη 24/01, Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης,
αιθ. Αβραάμ Μπεναρόγια, 6.30 μ.μ.

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ,
ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

•Στάση πληρωμών - διαγραφή του χρέους
•Έξοδος από ευρώ - ρήξη με ΕΕ
•Εθνικοποιήσεις - αναδιανομή εισοδήματος
•Παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση

Με ποια Αριστερά και ποιο κίνημα μπορούμε να τα πετύχουμε;

Ομιλητές:
Αλέκος Αλαβάνος (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής)
Χαρίλαος Αρχοντής (Κομμουνιστική Ανανέωση)
Γιώργος Κρεασίδης (ΝΑΡ)
Παναγιώτης Σωτήρης (Αριστερή Ανασύνθεση)


ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ
οργάνωση που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Οι εξαγωγές της εξαθλίωσης

του Παναγιώτη Σωτήρη

Πλάι στη μονίμως επαναλαμβανόμενη και εκνευριστικά ατεκμηρίωτη προπαγάνδα των τελευταίων μηνών για την υποτιθέμενη καταστροφή που θα έρθει εάν αποχωρήσουμε από το ευρώ και επιλέξουμε τη στάση πληρωμών σε ένα χρέος που είναι εμφανέστατα αδύνατο να αποπληρωθεί, το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια να αρθρωθεί μια «αφήγηση» για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Σύμφωνα με αυτή την «αφήγηση» η ελληνική οικονομία έχει τη δυνατότητα εάν εφαρμόσει τα μέτρα που προβλέπονται στο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και τη νέα Δανειακή Σύμβαση, να μειώσει σημαντικά το κόστος εργασίας και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της. Αυτό θα οδηγήσει σε μια αύξηση των εξαγωγών ελληνικών προϊόντων και κατά συνέπεια σε ένα νέο «ενάρετο κύκλο» ανάπτυξης και δημοσιονομικής σταθερότητας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο νέος γύρος πιέσεων δεν αφορά δημοσιονομικά μέτρα αλλά τη δραστική μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

Μόνο που αυτή η αφήγηση παραβλέπει κρίσιμες πλευρές της πραγματικότητας. Το όποιο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας δεν είναι το κόστος εργασίας αλλά πρώτα και κύρια το ίδιο το ευρώ ως κοινό νόμισμα χωρών με άνιση παραγωγικότητα. Έπειτα όσο και εάν αυξηθούν οι εξαγωγές, δύσκολα μπορούν να υποκαταστήσουν τη δυναμική της εσωτερικής ζήτησης, η οποία συρρικνώνεται μέσα σε μια παρατεταμένη ύφεση. Και βέβαια, η εξαγωγική επίδοση που επιτυγχάνεται με μείωση του κόστους εργασίας έχει πάντα τον κίνδυνο πάντα να υπάρχουν άλλες χώρες που θα μπορούν να έχουν ακόμη πιο μικρό εργασιακό κόστος και άρα ο ανταγωνισμός με αυτές να οδηγεί σε ένα ατελείωτο κύκλο κοινωνικού ντάμπινγκ.

Άλλωστε, έχουμε εικόνες για το τι μπορεί να σημαίνει η προσπάθεια έμφασης πρωτίστως στον εξαγωγικό προσανατολισμό και την ανταγωνιστικότητα εργασίας. Τόσο το παράδειγμα των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας όσο και οι χώρες του τέως σοβιετικού μπλοκ δείχνουν ότι αυτή η κατεύθυνση μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της σχετικής εξαθλίωσης, επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, καταπάτηση δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Επιπλέον, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι διαφημιστές της εξαγωγικής ανταγωνιστικότητας, η Ελλάδα προφανώς και δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις χώρες που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας μεταποίησης, ούτε αυτές που ελέγχουν την παραγωγή αγαθών υψηλής προστιθέμενης αξίας. Άρα επιστρέφουμε στα «παραδοσιακά» εξαγόμενα ελληνικά προϊόντα, «τον ήλιο, τη θάλασσα, τον αέρα». Ευτυχώς και για να μην αισθανθούμε ότι η μηχανή του χρόνου μάς γύρισε στη δεκαετία του 1960, δεν εννοούν μόνο τον τουρισμό αλλά και τις μεγάλες επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Επομένως, το όραμα που διαγράφεται είναι μια χώρα με ριζικά μειωμένες αποδοχές (αλλά και κοινωνικές προσδοκίες...) των εργαζομένων, πλήρη απελευθέρωση της εργοδοτικής ασυδοσίας, άρση όλων των περιβαλλοντικών, πολεοδομικών και αρχαιολογικών περιορισμών στις επενδύσεις, μια χώρα που θα εξαρτάται ακόμη περισσότερο από τις διακυμάνσεις της παγκόσμιας ζήτησης, στην οποία ακόμη και εάν επιτευχθεί αύξηση των εξαγωγών, η εισαγωγική διείσδυση θα μεγαλώνει ολοκληρώνοντας την αποδιάρθρωση ολόκληρων κλάδων της ελληνικής οικονομίας, μια χώρα που θα εξάγει ενέργεια, αλλά θα εισάγει ντομάτες και σκόρδα που κάποτε μπορεί να παράγονταν στα χωράφια που θα καταλαμβάνουν τα φωτοβολταϊκά.

Είναι προφανές ότι τόσο το όραμα που μας προτείνουν όσο και η διαδρομή περιλαμβάνουν τεράστιο κόστος με μικρό και υπό διακινδύνευση όφελος. Μπροστά σε μια εξελισσόμενη κοινωνική καταστροφή (ποιος θα περίμενε ότι το κεντρικό θέμα των εορτών θα ήταν τα συσσίτια;) οφείλουμε να σκεφτούμε με όρους ρήξης και όχι αναπαραγωγής νεοφιλελεύθερων συνταγών.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Πρωτοφανή παρέμβαση της Αστυνομίας σε εκδήλωση σωματείου για την τσικνοπέμπτη

Το Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Ν. Ιωνίας καταγγέλλει την πρωτοφανή παρέμβαση της Αστυνομίας σε εκδήλωση για τα μέλη του με αφορμή την Τσικνοπέμπτη που γινόταν στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου στην πλατεία Αγίου Γεωργίου.
Συγκεκριμένα, δύο ένστολοι με περιπολικό έφθασαν στο χώρο και ζήτησαν εξηγήσεις για το είδος της εκδήλωσης και το περιεχόμενο σατυρικών πλακάτ. Σε ερώτηση του προέδρου του Σωματείου για το από πού αντλούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν σε εκδήλωση Σωματείου που διοργανώνεται σε κλειστό δημοτικό χώρο, επέμεναν να ζητούν εξηγήσεις επικαλούμενοι μάλιστα και καταγγελία πολίτη.
Τα μέλη της διοίκησης αρνήθηκαν το δικαίωμα παρέμβασης της Αστυνομίας και ζήτησαν την αποχώρηση των αστυνομικών από το χώρο της εκδήλωσης. Αντί να αποχωρήσουν, όπως όφειλαν, προκάλεσαν την τηλεφωνική παρέμβαση του διοικητή του Α΄ Αστυνομικού Τμήματος Ν. Ιωνίας, ο οποίος ζήτησε να γίνει εξακρίβωση στοιχείων των υπεύθυνων της εκδήλωσης! Τα μέλη της διοίκησης δήλωσαν τα ονόματά τους υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα τα συνταγματικά δικαιώματα των εργαζόμενων να διοργανώνουν τις εκδηλώσεις τους σε χώρους όπου και εργάζονται και όπως αυτοί νομίζουν.
Επειδή όμως κάποιοι ονειρεύονται να νεκραναστήσουν τις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας υπαγορεύοντας ακόμη και με τι επιτρέπεται να γελάμε, έδωσαν συνέχεια στο περιστατικό στοχεύοντας κατ΄ ευθείαν στην τρομοκράτηση των συνδικαλιστών και των εργαζόμενων του Δήμου Ν. Ιωνίας καθώς και στην εμπέδωση από όλη την κοινωνία του «ποιος πραγματικά κυβερνάει αυτόν τον τόπο» .
Ο διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος κάλεσε, την επόμενη μέρα, τον πρόεδρο του Σωματείου στο κινητό του τηλέφωνο ζητώντας επιτακτικά την παρουσίασή του στο τμήμα, θυμίζοντας άλλες εποχές όπου καλούσαν τους συνδικαλιστές για «καφέ στην ασφάλεια». Ο πρόεδρος του Σωματείου του απάντησε πως και να μην ήταν εκτός Αθήνας, δεν αντιλαμβάνεται τη νομιμότητα του λόγου που του ζητιέται κάτι παρόμοιο και ας προχωρήσει στις κατά νόμο ενέργειες που ο ίδιος νομίζει. Στη συνέχεια, στάλθηκαν αστυνομικοί στο δημαρχείο οι οποίοι ζήτησαν από υπάλληλο στην υπηρεσία πρωτοκόλλου, τα στοιχεία του προέδρου για να υποβληθεί μήνυση!! Στην απάντηση του υπαλλήλου να υποβάλλουν έγγραφη αίτηση, απείλησαν με την προσαγωγή του υπαλλήλου(!!!) που αποφεύχθηκε μετά από παρέμβαση της δημοτικής αρχής. Τα στοιχεία ζητήθηκαν εγγράφως και το «μαγείρεμα» του σκηνικού δικαιολόγησης της μήνυσης στήνεται με καθόλου πρωτότυπη μέθοδο: απείθεια και εξύβριση αρχής με βάση μαρτυρίες αστυνομικών οργάνων !!!!, όπως ο ίδιος ο διοικητής ανέφερε στον δικηγόρο του Σωματείου που διαμαρτυρήθηκε για την απαράδεκτη παρέμβαση της αστυνομίας στην εκδήλωση των εργαζόμενων.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους και πολίτες της Νέας Ιωνίας, την δημοτική αρχή, τις δημοτικές παρατάξεις, σωματεία, φορείς, πολιτικά κόμματα και κινήσεις να καταδικάσουν και να καταγγείλουν τις απαράδεκτες παρεμβάσεις και μεθοδεύσεις του αστυνομικού τμήματος απέναντι στους εργαζομένους του δήμου, τον πρόεδρο και την διοίκηση του σωματείου.
Η τρομοκρατία δεν θα περάσει.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Κλείνει σχολεία ο Δήμος Ηλιούπολης

6 σχολεία σχεδιάζει να κλείσει ο δήμος Ηλιούπολης, ο οποίος σε αγαστή συνεργασία με το υπουργείο παιδείας προωθεί τις συγχωνεύσεις, οι οποίες σύμφωνα με το δήμαρχο «θα συμβάλλουν καθοριστικά στην αναβάθμιση της ποιότητας του παρεχόμενου μορφωτικού αγαθού στους μαθητές της πόλης μας»!!! Συγκεκριμένα τα σχέδια του δήμου προβλέπουν το κλείσιμο 4 δημοτικών και 2 γυμνασίων, τα οποία θα συγχωνευτούν με τα συστεγαζόμενα τους σχολεία। Τα νέα σχολεία που θα προκύψουν θα έχουν ως και 400 μαθητές, μεγαλύτερα τμήματα, λιγότερους εκπαιδευτικούς, ενώ ανοίγει και διάπλατα τη συζήτηση για τη χρηματοδότηση των λειτουργικών εξόδων από τους γονείς των μαθητών.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Η μάχη της Δρέσδης

Η πόλη της Δρέσδης με το ιστορικό φορτίο που αυτή κουβαλάει, ως τόπος του μεγαλύτερου εγκλήματος εναντίον άμαχου πληθυσμού που διέπραξαν οι σύμμαχοι με εξαίρεση τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχει γίνει δεκάδες φορές τόπος συγκρούσεων ανάμεσα σε νεοναζί και αντιφασίστες Κάθε χρόνο τις ημέρες της καταστροφής της πόλης (13-15 Φεβρουαρίου) οι νεοναζί επιχειρούν να πραγματοποιήσουν "πορείες μνήμης" για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς των βομβαρδισμών Και κάθε φορά έρχονται αντιμέτωποι με χιλιάδες αντιφασίστες που επιχειρούν να τους εμποδίσουν προσπαθώντας να ξεριζώσουν το φασισμό και να θυμίσουν ποιος πραγματικά ευθύνεται για τα εκατομμύρια νεκρών και για τους πάνω από 12 εκ πρόσφυγες που κηροδότησε ο πόλεμος στη Γερμανία Φέτος το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε Για άλλη μια φορά τα δικαστήρια έδωσαν άδεια για την πραγματοποίηση των πορειών των νεοναζί με περίπου 6000 άτομα να πέρνουν μέρος και στις τρείς Από την άλλη πάνω από 10000 άτομα επιχείρησαν να τους εμποδίσουν από το να φτάσουν στο κέντρο της πόλης κάτι που τελικά κατάφεραν Ακολούθησαν συγκρούσεις με την αστυνομία με τους αντιφασίστες να αντιμετωπίζουν τις δυνάμεις καταστολής με πέτρες μπουκάλια και πυροτεχνήματα

Με νόμο θέλουν να απαγορέψουν τον συνδικαλισμό στις ΗΠΑ!

Η ρεπουμπλικανική κυβέρνηση του Γουισκόνσιν, (μιας πολιτείας των βορειανατολικών ΗΠΑ με περίπου 5.5 εκ. κατοίκους) προωθεί νομοσχέδιο το οποίο θα απαγορεύει στο συνδικάτο των δημοσίων υπαλλήλων της πολιτείας να συνάπτει συλλογική σύμβαση εργασίας। Αντιδρώντας σε αυτή τη κίνηση πάνω από 7.००० υπάλληλοι και φοιτητές διαδήλωσαν για πέμπτη ημέρα στην πρωτεύουσα Μάντισον ενώ τα σχολεία της πολιτείας παραμένουν κλειστά Την ψήφιση του νομοσχεδίου μπλοκάρουν για την ώρα οι βουλευτές των Δημοκρατικών στην τοπική Βουλή οι οποίοι έχουν καταφύγει ...σε άλλη πολιτεία ώστε να μην εξαναγκαστούν απο τις αρχές να επιστρέψουν στο κοινοβούλιο, πράγμα που θα δημιουργήσει την απαραίτητη απαρτία. Οι πρωτοφανείς για τις τελευταίες δεκαετίες αυτές κινητοποιήσεις έχουν προκαλέσει αίσθηση στις ΗΠΑ αφού η έκβαση τους θα κρίνει τη τύχη ανάλογων νομοθετικών ρυθμίσεων και σε άλλες πολιτείες, όπου οι τοπικές κυβερνήσεις στο όνομα της κρίσης επιχειρούν να περιορίσουν (ή να απαγορεύσουν) τη συνδικαλιστική δραστηριότητα ώστε να περάσουν ευκολότερα οι περικοπές μισθών και οι καταργήσεις τω συλλογικών συμβάσεων। Στο Γουισκόνσιν έχει ήδη ψηφιστεί νόμος με τον οποίο αυξήθηκαν κατά 50% οι εισφορές που πληρώνουν οι εργαζόμενοι για τη συνταξιοδότησή τους και κατά 12,6% οι εισφορές για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη। Υπολογίζεται ότι ένας δημόσιος υπάλληλος θα χάσει με τις ρυθμίσεις αυτές πάνω από 5।000 δολάρια το χρόνο.
Την ίδια ώρα κινητοποιήσεις γίνονται και στο Νιου Τζέρσι, η κυβέρνηση του οποίου προωθεί
νόμο για την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Συγκεκριμένα, ένας εργαζόμενος με ετήσιες αποδοχές 41.082 δολάρια (στο μέσο όρο περίπου) θα πληρώσει φέτος για τη σύνταξη και την περίθαλψή του 5.700 δολάρια παραπάνω από τα 2.750 που πλήρωνε μέχρι τώρα, δηλαδή περίπου το 14% του εισοδήματός του. Επιπλέον θα πρέπει να εργαστεί 8-10 χρόνια παραπάνω για να πάρει μια ετήσια σύνταξη 15800 δολαρίων, μικρότερη κατά 3।000 δολάρια από αυτήν που ίσχυε πριν από 20 χρόνια!
Φαίνεται λοιπόν ότι η κρίση φέρνει ξανά τους λαούς στο προσκήνιο, οι αγώνες των οποίων αμφισβητούν τις βουλές των ισχυρών όχι μόνο στα γερασμένα καθεστώτα της ανατολής αλλά και στην ίδια την υπερδύναμη। Μένει να δούμε αν για τις ΗΠΑ αποτελούν προάγγελο για την αναγέννηση του αμερικάνικου εργατικού κινήματος, ενός κινήματος που πολλές φορές πήρε χαρακτηριστικά εμφύλιας σύγκρουσης, με τις ένοπλες εργατικές εξεγέρσεις να αποτελούν βασικό μέσο πάλης.


Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Ήμουν κι εγώ εκεί

Για την κατάληψη στον 9.84


Ήμουν και εγώ εκεί

Της Μαρία Λουκά

Τα δημοτικά ραδιόφωνα εξ ορισμού αναφέρονται στην πόλη, στη ζωή της, στην καθημερινότητα της, τους φορείς και τα υποκείμενα της. Αναδεικνύουν τη φωνή της σε όλο της το φάσμα. Από αυτήν τροφοδοτούνται και σ΄ αυτήν λογοδοτούν εν τέλει. Όταν λοιπόν το ραδιόφωνο δε μπαίνει στην πόλη, ακόμα και στις πιο σκοτεινές και σκονισμένες γωνιές της, μπαίνει η πόλη στο ραδιόφωνο. Και μπήκε. Τη Δευτέρα στον 9,84. Άνοιξε για δύο ώρες τα μικρόφωνα του, σ’ αυτούς που δεν έχουν μικρόφωνα και ίσως ούτε καν φωνή και υπόσταση, στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας και σε όλους εκείνους τους κοινωνικούς φορείς που τους συμπαρίστανται.
Ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις η δημόσια συζήτηση που ακολουθεί εστιάζει στη μορφή της ενέργειας και όχι στο περιεχόμενο της. Είναι μια πάγια τακτική για να πεταχτεί η μπάλα στην εξέδρα, για να ακούσουμε δηλαδή για την κατάληψη και τη διακοπή της κανονικής ροής του 9.84 και όχι για την ενημέρωση την εποχή του Μνημονίου, όπως αντίστοιχα ακούσαμε τις προηγούμενες μέρες πάρα πολλές φορές τη λέξη «κατάληψη της Νομικής», καμία φορά όμως τη λέξη «απεργία πείνας».

Ας πετάξουμε λοιπόν καταρχήν  για λίγο τη μπάλα στην εξέδρα και ας μιλήσουμε για τη μορφή. Η κατάληψη λοιπόν συνιστά μια «μη νόμιμη ενέργεια» που δεν αρμόζει στα πλαίσια μιας συντεταγμένης πολιτείας. Στην Πολιτεία όμως που ετοιμάζεται να εκποιηθεί για 50 δις, που κατεδαφίζει μ’ ένα νομοθετικό μπαράζ τα κοινωνικά θεμέλια δεκαετιών, που η μοναδική της «πράσινη ανάπτυξη» είναι αυτή των ΜΑΤ στην Κερατέα και σε κάθε γωνία του κέντρου της Αθήνας, που προφυλακίζει ανθρώπους στη βάση δαχτυλικών αποτυπωμάτων σε κινητά αντικείμενα ή χωρίς καν αυτά, που δίνει άσυλο στους πρόσφυγες με το σταγονόμετρο και εγκλωβίζει τους μετανάστες στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, που καθιστά ποινικό αδίκημα ακόμα και τη μη ακύρωση εισιτηρίου, που ποινικοποιεί τελικά οποιαδήποτε μορφή αντίστασης… η μοναδική νόμιμη ενέργεια είναι να κάθεσαι σπίτι σου και να βλέπεις τηλεόραση!

Τώρα να ξαναγυρίσουμε στο γήπεδο.Γιατί όμως στον 9,84; Καταρχήν  γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Είναι αλήθεια ότι στον αστερισμό των ελληνικών media ο Αθήνα 9,84 δεν έχει διαδραματίσει το χειρότερο δυνατό ρόλο στην υπόθεση της (παρα)πληροφόρησης, γιατί πολύ απλά αυτή τη θέση την έχει κατοχυρώσει και την υπερασπίζεται προ πολλού άλλο Μέσο «Όλγα μου». Ωστόσο υπάρχουν μερικές αναγκαίες επισημάνσεις και για τον 9.84, όπως για παράδειγμα ότι ενώ αναλώθηκε σε μια τρίωρη εκπομπή για το σχολιασμό της κατάληψης, ποτέ δεν έδωσε ούτε το ήμισυ αυτού του ραδιοφωνικού χρόνου στους ίδιους τους μετανάστες – απεργούς πείνας. Ενώ ως δημοτικό ραδιόφωνο που συντηρείται οικονομικά σε μεγάλο βαθμό από τους ίδιους τους πολίτες, όφειλε να έχει αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά ανεξάρτητης ενημέρωσης και πλουραλιστικής έκφρασης.

Επιπλέον, αυτή η κίνηση ήταν παράλληλα και ένα διάβημα διαμαρτυρίας ως προς την πολιτική αρχή αυτού του ραδιοφώνου, του Γιώργου Καμίνη που από Συνήγορος του Πολίτη μετεξελίσσεται σταδιακά σε συνήγορο της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι εκείνος που επέλεξε στο επίμαχο ζήτημα της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών να ασκήσει τις φιλανθρωπικές του ευαισθησίες παρέχοντας κλινοσπεπάσματα στους απεργούς αλλά την πολιτική του παρέμβαση την άσκησε καταψηφίζοντας μαζί με τη Χρυσή Αυγή το ψήφισμα αλληλεγγύης που προτάθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο. Κι ένα τελευταίο: ο Κωνσταντίνος Ζούλας, ο οποίος στην εκπομπή του την Τρίτη 15/2 αποκάλεσε «φασίστες» αυτούς που έκαναν την κατάληψη, δεν είναι αυτός ο έγκριτος συνάδελφος που κατέχει 3 έμμισθες θέσεις εργασίας (μια στην Καθημερινή, μια στον 9.84 και μια στην ΕΡΤ) και που στη συγκεκριμένη εκπομπή φιλοξένησε τις «δημοκρατικές» απόψεις του παλιού ροπαλοφόρου και διαγραφέντα από το φοιτητικό σύλλογο της Νομικής σχολής Μάκη Βορίδη;

Όσο για την επερώτηση των τριών βουλευτών του ΛΑΟΣ δεν είμαι αρμόδια να απαντήσω. Ας απαντήσουν εκείνοι οι συνάδελφοι που δίνοντας τους μόνιμο στασίδι στις εκπομπές τους, κατέστησαν τους τηλεπωλητές αντιεπιστημονικών ιδεολογημάτων βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Είναι εξάλλου οι ίδιοι που έφτιαξαν το υπόστρωμα ώστε οι μπράβοι και οι παρ’ ολίγον δολοφόνοι να απευθύνουν ναζιστικούς χαιρετισμούς στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας.
Και κάτι για τον επίλογο: την κατάληψη στον 9.84 δεν την έκαναν μετανάστες , την έκαναν συνδικαλιστές των πρωτοβάθμιων σωματείων (απ’ αυτούς που δεν παζαρεύουν μισθούς στα καφέ του Κολωνακίου) και εργαζόμενοι του Τύπου ,μέλη της Διακλαδικής Πρωτοβουλίας Εργαζομένων – Ανέργων στα ΜΜΕ. Η Διακλαδική Πρωτοβουλία από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης της δεν έθετε μόνο το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων στον Τύπο αλλά και το ζήτημα της ενημέρωσης, θεωρώντας ότι αυτή πρέπει να εξυπηρετεί αποκλειστικά την κοινωνία και ιδιαίτερα τα πιο αδύναμα και καταπιεσμένα κομμάτια της. Και αυτό θα συνεχίσει να πράττει. Οι δράσεις της, η ταυτότητα της, τα μέλη της είναι γνωστά, όπως εξίσου και οι μισθοί τους. Για κάποιους άλλους δεν ξέρω. Όσο υψηλοί πάντως κι αν είναι, παραμένουν λίγοι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν.
Οι φωνές των διαδηλωτών, των γιατρών, των εργαζόμενων στις αστικές συγκοινωνίες, των δημοσίων υπαλλήλων, των μεταναστών, των πολιτών της Κερατέας, αυτών που αρνούνται να πληρώσουν διόδια, δεν είναι πολύ μακριά πια. Έφτασαν κάτω από τα κανάλια μας και τα ραδιόφωνα μας. Αν δεν υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια της δουλειάς μας, θα μπουν μέσα.